استفان هامبرت لوکاس 777 او هیرا Stephane Humbert Lucas 777 O Hira

شاهکار تاریخ عطر

چه دلگیری ای که نبودنت تنهایی ابدی انسانی. عطری از اعماق دریاها و نمایشی فراتر از عنبر نایاب است. اُ هیرا، تفسیری از فسیل است؛ چالش انگیز، جاودانه، نفیس و بی همتا. هنر استفان هامبرت در ارائه چنین فضایی با استفاده از حجم بالای لادن، رزین‌های گیاهی و نوت‌های دریایی منحصربفرد، ستودنی است. اُ هیرا، تصویری از امبر گریس استخراج شده از اعماق دریاها است، حیوانی، دودی، نمکین و دریایی. بوی تنهایی می‌دهد. اوهیرا مرجع عنبر است شاهکار استفان هامبرت لوکاس نهایت تنهایی است. رایحه اعجاب انگیز، راز آلود و ناب، خالص، پالوده و غنی.

این جواهر ناب تاج کلکسیون اس اچ ال که خالص‌ترین رایحه امبر گریس ساخته شده به دست انسان است. رزین، شور، عنبر دریایی با کمی عنبر فسیل شده، عود و لابدان است. کاملن درخشان و خیره‌کننده مانند یک الماس عجیب و غریب، این برای کسانی است که صرف نظر از قیمت مرتبط با آن، چیزی جز مطلق مطلق نمی‌خواهند. زیبایی ظریف اما آه بسیار نفسگیر است، کامل، گرم، پودری، شیرین، شور، حیوانی و دودی است. داستانهای عجیب و غریب شبهای عربی است. دوستداران و علاقه مندان به غریبه‌های شرقی، این یک الماس است که متعلق به مجموعه شماست ولی حیف نمی‌شه پوشیدش فقط باید بوش کرد تا مستش شد.

اُ هیرا احساس درونی بشر، مخصوصن عواطفی چون ترس، نفرت، عشق و اضطراب به نمایش می‌گذارد که در آن هنرمند برای القای هیجانات شدید خود از رنگ‌های تند و اشکال کج و معوج و خطوط زمخت بهره می‌گیرد. استفان هامبر برای رسیدن به اهداف خود رنگ‌های تند و مهیج و ضربات مکرر و هیجان زدهٔ قلم مو و شکل‌های اعوجاج یافته و خارج از چارچوب را با ایجاد ژرفانمایی و بدون هیچگونه سامانی ایجاد می‌کند و هر عنصری را که آرامش‌بخش و چشم‌نواز است از کار خود خارج می‌کند.

وقتی اُ هیرا این شاهکار تاریخ عطر می‌بویم یاد تابلوی جیغ ادوارد مونک می‌افتم. معروف‌ترین و ستایش شده‌ترین اثر اکسپرسیونیسم. تابلویی که باعث می‌شود بیننده‌اش احساس وحشت ‌کند و انرژی ویرانگری را به نمایش می‌گذارد که نمی‌توان مهارش کرد. جیغ بخشی از سه گروه آثار مونک با مضامین عشق، رنج و مرگ است که خود مونک آن‌ها را مجموعاً «کتیبهٔ زندگی» می‌نامید. مونک چه شورانگیز می‌سراید: آسمان ناگهان به رنگ سرخ‌آبی درآمد. من ایستادم، به نرده‌ها تکیه دادم و تا وقتی که خسته شدم همین‌طور به ابرهای شعله‌ور که به رنگ خون درآمده بودند و شهر را فرا گرفته بودند، نگاه کردم. دوستانم رفتند، اما من آنجا ایستادم و از ترس می‌لرزیدم. من این جیغ ابدی و عظیم طبیعت را احساس می‌کردم.